mag e-eight months na ko sa thursday, pero feeling ko ang tagaaaal-tagal ko nang buntis. inip na inip na ko sa kondisyon kong lagi na lang kailangang mag ingat kasi naiinis ako pag nakakalimutan ko!

ang hirap mag adjust pag mabilis ka kumilos tapos ngayon kailangan slow motion lahat. minsan nawawala sa isip ko na hindi pwedeng umupo ng mabilis, o maglakad ng mabilis, o kumilos ng mabilis. tulad nung muntik nang malaglag yugn macbook ko, super salo pa ko, e nakalimutan kong malaki pala ang tyan ko. hindi naman ako nagbend, so sa tingin ko wala namang masamang nangyari sa baby, pero kinabahan pa rin ako kasi tumigas yung tyan ko sandali... yiii...

naabutan pa nga ako ni bambi na umiiyak nung isang biyernes. ang takot nya naman daw. kala nya kung ano. bakit ako umiiyak? kase hirap na hirap ako kumilos nung araw na yon. lahat nalalaglag, sa panahong hirap na hirap ka yumuko o magbend para kunin yung mga bagay na nasa sahig. sa office lahat ng nalalalaglag sinusumpa ko. kasi ang hirap kumilos! tapos nung araw na yun wala na akong masuot dahil either masikip o hanging na sila. kaya ang ginawa ni bambi pinasuot nya sakin yung mga damit nya.

cute daw. anong cute, mukha akong lalaking malaki ang tyan kakainom. ayoko nga magsuot ng mga panlalaking damit pag buntis ako e. gusto ko mga pambabae. simula nung pinatanggal nya sakin yung tongue ring ko nawalan na ko ng interes maging rakista. kaya last month tinanggal ko na rin yung mga hikaw at singsing ko.

sabi ni eyang wag daw ako umiyak kasi baka isipin ng baby ko na ayoko sa kanya. hindi naman sa ganon. nakakafrustrate lang talaga minsan.

di bale ilang araw na lang. siguro kaya ako naiinip kasi excited na excited na kong makita ang baby ko. lagi nga akong nangangarap na nilalaro sya e. ano kayang itsura nya, sinong kamukha nya, at ano kaya ang mangyayari samin ni bambi ngayong 3 na kami.

tatlo na kami? in seven years solo lang namin ang isa't isa tapos sa august tatlo na kami... nakakatakot na nakakaexcite...

na nakakakaba. pano kaya manganak? iniisip ko, sa 6 billion na tao sa mundo ngayon, 6 billion times na nanganak ang mga babae, so bakit ako matatakot? in 10,000 years, napaka-common na dapat ang panganganak. bakit sya nakakatakot?

pero kung kaya ni shasha, kung kaya ni alot, kung kaya ng mama ni bambi at ng mama ko na magtotally drug-free at solohin lahat ng sakit ng homebirth, bakit ako matatakot kung sa ospital pa nga ako manganganak?

pinapapanatag ko na lang ang sarili ko at iniisip na kasama ko naman si bambi kaya di ako dapat matakot. at least meron akong pipigain na braso pag hindi ko na kaya ang sakit. merong magsasabi na kaya ko. at merong mas mauuna pang mahimatay sakin pag nakakita ng dugo HAHAHA!